Izabela Wolska

Malarstwo oparte na strukturze powierzchniowej ma w sobie swoisty wdzięk i życie, efekt szacunku dla tego, co pojawia się samo. Nierówności, przetarcia, spękania zamieniają obraz w obraz-obiekt, jako odejście od klasycznej iluzoryczności obrazu-okna. Zamiast wizualizacji świata zewnętrznego otrzymujemy dzieło sztuki jako przedmiot sam w sobie, o abstrakcyjnej przestrzeni i równorzędnych płaszczyznach barwnych. Izabela Wolska malując niszczy, niszcząc maluje. Obrazy jej nie uwodzą tanim efektem, ale mówią do nas ze szczerością o tym, co wyłania się z pozornego chaosu.